Neden tırnaklarımızı yeriz?

Tırnak yeme insanların %20-30’unda yaygın bir alışkanlıktır. En sık gençler, okul öncesi ve ilkokul çocukları arasında görülür. Yetişkinler bu tür kompulsif davranışlardan daha az sıklıkta muzdariptir – yaklaşık 11 yetişkinden biri.

Tırnak yeme hayranları arasında birçok tanınmış şahsiyet vardır: aktrisler Catherine Deneuve ve Barbra Streisand, Büyük Britanya Başbakanı Gordon Brown, şarkıcı Britney Spears, ABD’nin eski first lady’si Jacqueline Kennedy ve diğerleri.

Tırnak yeme dürtüsü genellikle bir alışkanlık olarak tanımlanır.. otomatik davranış. Ancak ciddi vakalarda, davranış bir ruhsal bozukluk haline gelir. ICD-10 sisteminde duygusal ve davranışsal bir bozukluk olarak listelenir ve onikofaji olarak adlandırılır.

Akıl hastalığı veya bağımlılık?

Kompulsif davranışlar, bizi otomatik olarak etkileyen, davranışlarımızı ve ruhsal ve fiziksel sağlığımızı olumsuz yönde etkileyen düzenli ve tekrarlayan eylemlerdir.

Kompulsif davranışlar hastalık (ruhsal bozukluklar, bağımlılıklar) veya alışkanlık olabilir. Asıl soru, ciddiyet derecesi ve birey ya da çevresindekiler için doğuracağı sonuçlardır.

Sebepler. Psikologlar bu konuda ne düşünüyor??

Neden bu kadar çok insan tırnaklarını yiyor?? Psikolojide bunun birkaç olası açıklaması vardır.

Sigmund Freud’a göre (tabii ki) onikofaji, tatmin edilmemiş bir oral refleksten veya gelişimin oral evresinde takılıp kalmaktan kaynaklanır. Başlangıçta tatmin edilmemiş bir oral refleks, yetişkinlikte “oral emme” davranışına yol açar. Kişi kendi parmaklarına sanki annesinin memesiymiş ya da kuklasıymış gibi uzanır.

Oral fiksasyon yetersiz beslenme, çok fazla emzirme veya anne ile ilişkideki sorunlardan kaynaklanabilir. Emme sürecinin bebekler üzerinde sakinleştirici bir etkisi vardır, böylece tanıdık özelliklerin yokluğunda başparmaklarını emmeye başlarlar, bu da onikofaji gelişimini tetikler.

Daha popüler olan başka bir açıklama daha var. Onikofaji, olumsuz duyguları – kızgınlık, öfke, hiddet – ifade edememe veya edememe temeline dayanır.

Örneğin, bu tür duygular aile içinde hoş karşılanmıyorsa, çocuk bilinçaltında yönünü değiştirir. Saldırganlık ortadan kalkmıyor ama artık dışarıya değil, içeriye doğru yöneliyor. Bu mantıkta, tırnak yeme süreci bir tür oto-saldırganlıktır. Bu kendine zarar verme davranışının diğer biçimleri saç çekme, kesme, deri yüzme vb.dir..

Eylem bir yandan olumsuz duyguların ifade edilmesine yardımcı olurken, diğer yandan da gerginliği azaltır. Öte yandan, dikkati duygulardan bedensel duyumlara kaydırır ve çocuğun stresli durumla başa çıkmasına, etkilerini hafifletmesine yardımcı olur.

Psikologların üzerinde hemfikir olduğu bir konu da tırnak yemenin duygusal veya zihinsel gerginlikten kurtulmanın bir yolu olduğudur. Bir yandan rahatsızlık ve acı duygularını yatıştırmaya veya hafifletmeye yardımcı olur. Buna ek olarak, dikkati yoğunlaştırmaya, zihinden gelen aşırı güçlü ve rahatsız edici izlenimleri engellemeye yardımcı olur.

Bu davranış çocuklar için daha tipiktir, çünkü duygusal-istemli alanları gelişmemiştir ve zor durumlarla başa çıkmak için cephaneliklerinde başka araçlar yoktur.

Onikofajik yetişkin ya duygusal gerilimi hafifletmek ya da olumlu duygulardaki eksiklikleri telafi etmek için çocuksu bir yol tutmuştur ya da bu eyleme kalıcı bir bağımlılık geliştirmiştir.

Onikofaji şeklindeki spesifik davranış çeşitli durumlarda ortaya çıkar:

1. Öfke, korku ve endişe durumlarında;
2. duygusal olarak stresli olduğunuzda;
3. Yorgunluk için;
4. Sıkıntı, kafa karışıklığı ya da rahatsızlık veya acı anında;
5. Bir şeye yoğun ilgi duyma durumunda;
6. düşünceli veya neşeli durumlarda.

Basit bir eylem nasıl bağımlılığa dönüşür?

Emme refleksi her bebekte mevcuttur, aksi takdirde açlıktan ölürler. Sağlıklı bir varyantta, 3-4 yaşına kadar daha az belirgin hale gelir. Ancak bazı çocuklarda bu daha yavaş gerçekleşir, bu nedenle belirli bir biçimde (parmak emme, onikofaji) devam eder ve stres, zihinsel uyarılma durumlarında ortaya çıkabilir.

Başlangıçta, parmakları ağza götürme ve tırnak yeme alışkanlığı strese karşı adaptif bir tepkidir. Daha sonra otomatikleşir ve kalıcı bir patolojik alışkanlık haline gelir.

Şimdi bunun nasıl gerçekleştiğine daha yakından bakalım.

Her şey çeşitli iç ve dış uyaranlara karşı belirli bir davranışsal tepki ile başlar, çocuğun fiziksel rahatlığını ve duygusal dengesini bozmak.

Ergenliğin farklı dönemlerinde, bunların kendilerine özgü uyaranları vardır.

Bebek yaşta:

1. Diş çıkarma;
2. stomatit;
3. Sütten kesme, kukla yoksunluğu
4. Anneden ayrılma.

Erken yaşta:

1. Bir kreşe yerleştirme;
2. hastaneye yatış;
3. Diyatezde kaşıntı;
4. Ebeveyn ihmali;
5. korku veya ceza.

Okul öncesi çağda:

1. Ailede ikinci bir çocuğun doğumu;
2. Bir kardeş veya ebeveyn ile çatışma;
3. Aile kavgaları.

Okul çağında:

1. Öğrenme yüküne ve disiplin taleplerine uyum sağlamada zorluklar;
2. Sınıf arkadaşlarıyla veya öğretmenle çatışmalar;
3. hiperaktivite bastırma;.

Bu ve diğer etkilerin sonucu, dürtüsel bir hareket şeklinde bir “motor stres boşalması “dır – tırnak yeme arzusu.

İkinci aşama– Kalıcı davranışsal otomatizme geçiş. Tırnaklarınızı yemeye başlamak için artık özel tahrik ve takviyeye ihtiyacınız yok. Alışılmış davranışların uygulanması bir ihtiyaç haline gelmiştir. kemirmek başlangıçta duyguları azaltmanın bir yoluydu – ancak kemirmeden kendilerini iyi hissetmeyecekler. Mekanizma, sanal oyunlar, tatlılar vb. diğer davranışsal bağımlılıkların gelişimine benzer..

Onikofaji çeşitleri

Tırnak yeme dürtüsü birçok şekilde ortaya çıkabilir.

1. Tırnakların kendisinde ve/veya tırnak çevresindeki deride fiksasyon. Kişi tırnaklarını yemeyi bırakabilir, ancak parmaklarıyla ovalamaya ve kırmaya başlayabilir.

2. ‘Çiğneme’ eyleminin kendisine sabitlenme. Tırnaklar ısırmak için tek veya zorunlu nesneler değildir. Kişi kalemleri, gözlük saplarını, gömlek yakasını ya da parmak uçlarına takılan herhangi bir şeyi çiğneyebilir.

Neye yol açıyor?

Tırnak yeme alışkanlığı öncelikle estetik bir kusurla sonuçlanır – tırnaklar zayıflar, kırılganlaşır, deforme olur. Ama bu sadece buzdağının görünen kısmı. Sürekli hasar tırnak çevresindeki bölgenin iltihaplanmasına neden olur, bakteriyel mantar enfeksiyonları oluşabilir.

Tırnakların altında biriken kir ağza ve oradan da sindirim sistemine girer. Bu durum, helmint istilası da dahil olmak üzere çeşitli gastrointestinal hastalıklara yol açabilir.

Çocuğun ön dişleri çiğneme nedeniyle zarar görür, diş etleri kanamaya başlar, iltihaplanır ve ısırık değişir.

Zihinsel açıdan da bazı riskler söz konusudur. Onikofaji genellikle nevrotik bozukluklarla komplike hale gelir:

1. Obsesif-kompulsif davranışlar yoğunlaşır – tırnak yemeye başka ritüeller (takıntılı el yıkama, saç çekme vb.) eklenir..);
2. Genel kaygı düzeyi artar;
3. depresyon gelişir;
4. sosyal uyum bozulur.

Bağımlılıktan nasıl kurtulunur?

Hollanda’da bu alışkanlıktan kurtulmak isteyenler için özel bir merkezin ve Patolojik Onikofaji Enstitüsü’nün olması bile onikofajinin ciddiyetini göstermektedir. Tedavi, bir yazarın metodolojisine dayanmaktadır.

Uzmanlaşmış bir merkezde tedavi göremeyenlere yardımcı olmak için, yerel uzmanlara – dermatologlara ve psikoterapistlere gelin.

Onikofaji tedavisi iki şekilde yapılmalıdır: bir dermatolog tarafından yapılacak olan tırnak plakalarının ve cildin bütünlüğünü yeniden sağlamak ve bir psikolog veya psikoterapistin işi olan kompulsif davranışların nedenini ortadan kaldırmak.

Bir dermatolog muhtemelen anti-enflamatuar, antibakteriyel, anti-fungal etkileri olan topikal ilaçlar (kremler, merhemler, jeller) reçete edecektir.

Ve tırnak yeme bağımlılığı ile çalışan bir terapist,bir sürü yöntemi var.

1. Yatıştırıcılar, sakinleştiriciler ve antidepresanlarla tedavi. Belirgin bir duygusal rahatsızlığın olduğu durumlarda – anksiyete, depresyon.
2. Onikofaji bilişsel-davranışçı psikoterapi ile başarılı bir şekilde tedavi edilebilir. Tırnak yeme, duyguların bastırılması, gerginlik ve kaygı ile ilişkili olduğundan, terapist duygularla çalışmaya odaklanacaktır. Bunları ifade etmenin, tartışmanın ve kabul etmenin uygun bir yolunu öğretir. Rahatlama ve kendini kontrol etme becerileriyle birlikte bu strateji bağımlılığın tamamen ortadan kaldırılmasını sağlayacaktır.
3. Bir çocuk onikofajiden muzdaripse, psikoterapist sadece çocukla değil aynı zamanda ebeveynlerle de çalışacaktır. Belirli ebeveynlik teknikleri bozukluğa neden olmuş olabilir. Çocukla kabul, destek ve doğru eleştiriye dayalı yeni etkileşim modellerine ihtiyaç vardır.

Basit bir tavsiye

İlaç tedavisi ve terapi seansları basit davranış stratejileriyle birleştirilebilir.

1. Bu yöntem büyükannelerimiz tarafından bile kullanılırdı – bebeğin parmaklarına acı bir madde sürerlerdi – aloe, acı biber vb.. Artık özel bir acı tırnak cilası satın alabilir ve tırnaklarınızı bununla kaplayabilirsiniz.
2. Karmaşık ve pahalı tırnak tasarımı. Kişinin zaman ve para harcadığı bir manikürü mahvettiği için kendini kötü hissetme olasılığı daha yüksektir.
3. Sakız çiğnemek. Bu yöntemin mekanizması basittir – ağız sakızla meşguldür, bu nedenle tırnaklarınızı ısırmak sadece rahatsız edici olacaktır. Yavaş yavaş böyle bir ikame bağımlılıktan kurtulabilir.

Bu tür önerilerden zaten yararlandıysanız, ancak elleri ağza götürme dürtüsü devam ediyorsa, bir uzmana danışın.

Kaynaklar:

ANTROPOV J. ., Shevchenko Y. . Çocuklarda ve ergenlerde psikosomatik bozukluklar ve patolojik alışkanlık davranışları.

.. Shevchenko Çocuklarda Patolojik Kompulsif Eylemler (KLİNİK, DİNAMİK, TERAPİ).