Çocuklara karşı nasıl sabırlı olunur?

“Çocukları iyi yapmanın en iyi yolu onları mutlu etmektir” (Oscar Wilde)

Genellikle iletişim ve çocuk yetiştirme sürecinde yetişkinler saldırganlık, öfke, sinirlilik, sabırsızlık gösterirler. Bunun nedeni, önceki yaşam deneyimlerinin tamamının benzer deneyimlere, benzer tutumlara ve farklı zihinsel tutumlara sahip diğer yetişkinlerle etkileşime girmek zorunda kalmaları gerçeğine dayanmasıdır. Bu nedenle, çocukların deneyimlerinin geleneksel oyun atmosferine kendilerini kaptırmaları, davranışlarının nedenlerini ve hedeflerini anlamaları zordur.

Çocuklar neden baş belasıdır?

“Eğer çocuklar ebeveynlerinin “yoluna çıkıyorsa”, bu onların henüz büyümedikleri ve bakıma ihtiyaç duydukları anlamına gelir” (John Gray)

Çocuklar ek bir tahriş edici unsurdur ve bu bir gerçektir. Onların normal varlıklarını sürdürmelerini sağlamalısınız ve bunun karşılığında birçok yeni soru, talep ve vandalizmle karşılaşabilirsiniz. Her nasılsa, evrim çocuklara ekstra psikolojik koruma sağlama zahmetine girmemiştir. Örneğin memeli hayvanlarda, büyüme ve ‘yetiştirme’, deneyimleri aktarma süreci bir yaşam süresinin yaklaşık 1/30’unu alır; orada neredeyse kuşaklar arası çatışma yoktur, hayatta kalır, büyür ve ürersiniz.

İnsanlarda ise olgunlaşma ve sosyal uyum 1/3 oranında sürer ve bu farklı psiko-fizyolojik parametrelerle birkaç aşamada gerçekleşir. “Babalar ve çocuklar” arasında sürekli çatışmalar var, insanlık sadece önceki deneyimleri kullanmıyor, sürekli olarak onları zenginleştiriyor ve üzerine inşa ediyor. Yetişkinlerin otoritesinin izi insanlığın gelişim tarihinde sürülebilir: bir önceki nesil, ilerleme ve yeni teknolojilerin getirilmesi pahasına alışılmış kavramları ve gelenekleri savunduğunda.

“Beslenmenin sığ tohumları sonunda erdem ve ahlakın derin köklerine dönüşür” (. Mazzini)

Bu nedenle her yetişkin, kendileri ve yavruları arasındaki temel farklılıkları anlamalıdır:

1. Yetişkin daha güçlüdür, Ancak bu güç ve yetki onlara küçük kardeşlerini korumak ve desteklemek için verilmiştir, onları bastırmak ve aşağılamak için değil. Kısıtlama ve engellemelerle hareket edersek, zayıf iradeli, zayıf fikirli bir birey ya da ketum ve inatçı bir birey üretiriz.

2. Çocuklar oyun yoluyla gelişir, “yetişkin” nesnelerini ve eserlerini kullanamazlar. Geleneksel şeyleri ve etiketleri oyun ve bilişsel durumlara uygularlar, bu bir gelişim yolu olarak kabul edilmeli ve teşvik edilmelidir.

3. Çocuklar iletişim ve davranışların “sınırlarını” anlamazlar. Bağırabilir, öfke nöbetleri geçirebilir, eşyalara zarar verebilir, rutinlerini bozabilirler. Onlara nasıl müzakere edecekleri, sözlerini nasıl tutacakları, başkalarıyla nasıl etkileşim kuracakları öğretilmelidir.

Çocuklarla ilgilenirken yetişkinler için faydalı kurallar

“Her zaman öyle davranın ki çocuklarınız size yeterince saygı duysun ama sizden korkmasın. Sahip olmadığınız erdemleri onlara zorla kabul ettirmeyin. Çocuklar sizi gözlemler ve doğru sonuçlara varırlar” (André Moroi)

Sadece çocukluğunuzu hatırlayın ve deneyimlerinizi ikiye bölün: sevdiğiniz şeyler (kaygısızlık, yetişkin yardımı, oyunlar ve eğlence) ve sevmediğiniz ve düzeltmek istediğiniz şeyler (kissel, irmik, ebeveynlerin bağırması ve tehditleri). Çocuklarınızla bir melek ya da Anton Makarenko gibi davranmak için mükemmel bir fırsatınız var.

“Gerçek ebeveynlik teorik kurallardan değil, pratik uygulamalardan oluşur” (.. Rousseau)

Bu yüzden pedagojik yeteneğinizi kritik, olağandışı durumlarda bile göstermeye çalışın, bir çocuk bir dükkandan bir şeyler çaldığında veya komşunun çocuklarına isim taktığında.

1. Aynı şeyi defalarca tekrarlamak.Yüzlerce, binlerce kez “dik oturun, kambur durmayın”, “teşekkür ederim ya da lütfen deyin”, “başkasının eşyasını almak için izin isteyin” ve daha birçok dünyevi gerçeği tekrarlamanız gerekecek. Harici kategorisinden dahili, içsel, otomatik olarak yeniden üretilen ve kullanılan kategoriye geçmeleri için.

2. Zor, çatışmalı durumları tartışın, suçunuzu kabul edin; bu güçlü yönlerinizi daha da vurgulayacaktır. Böylesine içten ve sorumlu bir davranış, çocuk için unutulmaz bir örnek olacak ve en ciddi çelişkilerin tartışılabileceğini ve uzlaşmacı bir çözüm bulunabileceğini gösterecektir. Gerektiğinde özür dileyin, her zaman tam olarak ne olduğunu belirtin: “uzun süre söz dinlemediğinde sana bağırdığım için özür dilerim”, “parkta yürüyüşe çıkma sözümü tutmadığım için lütfen beni affet, yarın mutlaka telafi etmeye çalışacağız.

3. Sonuçları değil, nedenleri göz önünde bulundurun. Bir çocuk nadiren yetişkinleri kızdırmak, onları kabalığa kışkırtmak için onlara meydan okur, bu nedenle çocuğun “bilerek, keyfimi kaçırmak için” bu şekilde davrandığını düşünmek oldukça yanlıştır. Ceza için bir neden göstermek onun için hem yararsız hem de tehlikelidir, ayrıca çocuk ebeveynlerine gerçekten bağlıdır ve onları sinirlendirmek ya da boş yere endişelendirmek istemez.

4. Açık ve pratik kurallar aracılığıyla yetkinlik ve itaat konusunda net sınırlar belirleyin. Çocuğunuzun artık farklı içeceklerden oluşan bir kokteyl yapmasına izin vermeniz, buzdolabındaki tüm yiyeceklere kendiliğinden erişmesi ve evde kimya deneyleri yapması anlamına gelmez. Çocuğu en yaratıcı ilham anında, “felsefe taşının” formülünü keşfetmeye hazır olduğunda bile durdurabilecek “kontrol cümlelerine” sahip olmalısınız. Örneğin, “mantıklı davranma konusunda anlaşmıştık”, “senden gerçekten durmanı istiyorum”.

“Hayat bir mücadeledir ve çocukluktan itibaren buna hazırlıklı olmanız gerekir. Arkadaşlar ve yoldaşlar ebeveynlerden çok daha iyi eğitmenlerdir, çünkü acıma duyguları yoktur” (André Morois)

Sabır bardağının dolduğunu hissettiğinizde ve bağırmaya, azarlamaya, tehdit etmeye, çocuğunuzu istismar etmeye, dur işaretlerini kullanmaya hazır olduğunuzda, bunlar durmanıza yardımcı olacak ifadelerdir. Olumsuz duygu akışını kesmek için bunlar zihinsel olarak sorulmalıdır. Örneğin: “Keşke bunu bana da yapsalar?”Yarım saat içinde bundan utanacağım?”, “Ne fark edecek ki?? Neye yol açıyor?” ve benzeri.

Önemli olan, lokalize olmuş bir sinir krizinden sonra daha fazla gerginlikten kaçınmaktır. O anda kendinizi dizginlemeyi başarmış olsanız bile, çocukların “suçlarının” nedenleri ve sonuçları ortadan kalkmamıştır. Tek yapmanız gereken: “Çocuklar, şu anda çok kızgınım ve patlayabilirim, bu yüzden odanıza gitmenizi ve durumu daha sonra tartışmamızı öneririm” demek. İnanın bana, ebeveynlerin ne zaman şakayla tehdit ettiklerini ve ne zaman gerçekten kararlı davranmaya hazır olduklarını sezgisel olarak anlıyorlar.

“Eğitim, ne yapmanız ve daha da önemlisi ne yapmamanız gerektiğine ilişkin bir kurallar sistemidir” (.. Rousseau)

Bu arada, bu “ertelenmiş ödeme” tekniği çocuklar kavga edip birbirlerine kızdıklarında çok işe yarıyor. Eğer şikayet etmeye gelirlerse, “Şu anda meşgulüm, bu konuyu akşam konuşalım” diyebilirsiniz. Çocukların sorunlu durumla şimdiye kadar kendi başlarına başa çıkmış olmaları veya küçük maceraları unutmuş olmaları daha olasıdır. Bu, onların anlaşma ve sorumluluk kapasitelerini ve işbirliği yapma isteklerini artırmaya yardımcı olacaktır.

Ceza – ne zaman ve ne kadar

“Bir çocuk korktuğunda ve üzüldüğünde, genellikle çok erken yaşlardan itibaren yalnız ve savunmasız hissettirilir” (Dmitry Pisarev)

‘Ceza’ ile teşvikin zıddı olan bir dizi ifade ve eylemi kastediyoruz, ahlaki veya fiziksel şiddeti tamamen hariç tutuyoruz. Psikolojik ve pedagojik uygulamaların gösterdiği gibi, şiddet içeren cezalar düzeltme ve sonuçların iyileştirilmesine yol açmaz, sadece karşılıklı anlayışı zorlaştırır.

Zorbalık, tehdit, ültimatom, şantaj, saldırgan niyetler ve diğer psikolojik şiddet biçimlerinden (öfke nöbetleri, skandallar, simülasyonlar) kaçının. Bu, kısa vadeli hedeflere ulaşmaya yardımcı olur, ancak uzun vadede güvensizliğe, gizliliğe, tehlikeli davranışlara, zihinsel travmaya ve geri dönüşü olmayan sonuçlara yol açan kronik strese neden olur. Nevrozlara, kompulsif düşünce ve eylemlere (obsesif-kompulsif bozukluklar) neden olur.

Dahası, fiziksel istismar kabul edilemez, hem çocuklar hem de yetişkinler için aşağılayıcıdır, unutulmazdır, sonsuza kadar denebilir. Fikirlerini kanıtlayamayan, haklılıklarına ikna edemeyen yetişkinlere duyulan otorite ve güveni önemli ölçüde azaltır. Fiziksel ceza sürekli kullanılırsa, çocuklar buna alışır ve artık bunu hatalarının bir işareti olarak algılamazlar.

Olumsuz bir algı oluşmaması için dersleri, akademik görevleri, spor faaliyetlerini ceza olarak kullanmamalıdırlar. Bir çocuğa uzun bir metni ezberletmek, bir defterin yarısını yeniden yazdırmak veya iki yüz kez çömeltmek hiçbir işe yaramaz. Bu da tüm aile üyelerinin saygınlığını zedeler ve bu tür egzersizlere karşı bir isteksizlik uyandırır.

“Yırtılan şeyler onarılabilir, ama yaralı bir kalp dikilemez” (Henry Longfellow)

“Admonition” kelimesinden gelen bir ceza nasıl kullanılır, yani talimat, komisyon:

1. Kelimeler ve ifadeler düzeyinde– Bu tutumdan ne kadar incindiğinizi ve rahatsız olduğunuzu gösterin, “İstediğimi yapmadığınız için incindim”, “Dükkandaki davranışınızdan dolayı üzgünüm, hatta ayrılmak zorunda kaldık ve yeni oyuncaklar almak için zamanımız olmadı”.

2. Eylemler düzeyinde– Oyun ve eğlence için ayrılan sürenin sınırlandırılması, örneğin hediye edilen bir aygıtın alınmaması, ancak kullanımının 5 dakika ile sınırlandırılması. Eşyaları onarmak – boya bulaştığı için onları azarlamayın ama birlikte temizleyin ve ortalığı toparlayın.

Çocuk için en zor test, son çare olarak ara sıra uygulanabilecek olan ayrılmadır. Zihinsel düzeyde, “Şu anda seninle iletişim kurmaya hazır değilim, beni çok sık aldatıyor ve hayal kırıklığına uğratıyorsun, bundan sonra ne yapacağımı düşünmem gerekiyor” diyebilirsiniz. Kendiniz hakkında, duygularınız hakkında konuşun: “Bana gerçeği söylemeni henüz sağlayamamış olmamı anlamak benim için çok zor” diye azarlamak yerine: “İğrenç, alçak ve yalancı biri gibi davranıyorsun.

Davranış konusunda – çocuğunuzu tam anlamıyla yalnız bırakın, ancak bunu sadece evde yaparsanız. Sıkıntılar, bağırmalar, inatlaşmalar – korkutmaya veya ikna etmeye gerek yok, başka bir odaya gidin, onlara acil olarak işinizle ilgilenmeniz gerektiğini söyleyin. Bebeğiniz sık sık şaşırır ve “konsere” devam etmeyi unutur, eğer seyirci yoksa bu daha da anlamsızdır. Tabii ki, şikayet edip ağladığında, hemen sorunun ne olduğunu bulmalı ve onu rahatlatmalısınız.

“Bir çocuğu düzgün bir şekilde yetiştirecek olan kişi, sağlam ve adil ilkelere bağlı kalmaya sonsuza kadar mahkumdur” (O. de Balzac)